गजल
आयु पनि सकियो कि सबै छाला चाउरी परे
सम्झनलाई गाह्रोभयो स्मरण शक्ति हराएर
विस्मृतिले गर्दाखेरी जीउका चाला चाउरी परे
आँखाभरी नाचे पनि विगतका ती मीठा क्षण
एकादेशको कथा हुँदै प्रीतका माला चाउरी परे
अँधेरीले ढाक्दै गयो धप्प बल्ने रोशनीलाई
सकिएछ तेल क्यारे दीपका पाला चाउरी परे
समय र प्रकृतिको अलौकिक यो रीत कस्तो
बेला आएपछि आफैँ धानका बाला चाउरी परे
कोमल भट्ट
पुरानो नैकाप,काठमाडौँ
हाल:-न्युयोर्क,अमेरिका
Posted by Butwalonline
on 8:16 PM. Filed under
